Tajemnica zawodowa psychologa

Psycholog zobowiązany jest do zachowania tajemnicy zawodowej na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o zawodzie psychologa i samorządzie zawodowym psychologów.

Zakres informacji objętych tajemnicą zawodową jest bardzo szeroki. Tajemnicą objęte są bowiem wszelkie informacje, jakich psycholog dowiedział się w ramach prowadzonej przez siebie działalności. Wobec tego dotyczy to nie tylko wyników terapii małżeńskiej, ale również m.in. informacji o zdrowiu psychicznym małżonków, czy nawet ich sytuacji majątkowej. Co więcej, dotyczy to informacji przekazanych mu przez samych klientów, ale też przez osoby trzecie.

Psycholog jako świadek w postępowaniu cywilnym

Zgodnie z treścią art. 261 § 1  k.p.c. psycholog nie może odmówić zeznań w charakterze świadka. Wobec tego powinien on zatem na wezwanie sądu stawić się celem złożenia zeznań w charakterze świadka.

Może jednak odmówić odpowiedzi na pytania, jeśli mogłoby to być połączone z ujawnieniem informacji objętych tajemnicą zawodową. W praktyce oznacza to, że stawienie się psychologa na rozprawę może nie wnieść nic do naszej sprawy, bowiem prawdopodobnie nie odpowie na prawie żadne istotne pytanie sądu z uwagi na tajemnicę zawodową.

Zwolnienie z obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej

Psycholog zwolniony jest z zachowania tajemnicy w sytuacji poważnego zagrożenia zdrowia, życia klienta lub innych osób. Aktualnie jest to jedyna możliwość naruszenia przez niego obowiązku zachowania tajemnicy.

W procesie karnym sąd może zwolnić psychologa z zachowania tajemnicy. Natomiast w procesie cywilnym nie posiada instrumentów, które uprawniają go do zwolnienia psychologa z takiego obowiązku. Wobec tego nie ma możliwości, by psycholog mógł zostać zwolniony z zachowania tajemnicy przez sąd w postępowaniu rozwodowym.

Ponadto, nie jest możliwe zwolnienie go z zachowania tajemnicy zawodowej przez samych klientów korzystających z terapii małżeńskiej. Możliwość taką przewiduje ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, która dotyczy jedynie zawodów medycznych. W aktualnym stanie prawnym nie ma jednoznacznego stwierdzenia, że psycholog jest zawodem medycznym, wobec czego zwolnienie go z obowiązku zachowania tajemnicy nawet przez obu małżonków nie jest możliwe. Bowiem mogłoby go narazić na odpowiedzialność dyscyplinarną.

Podsumowując:

1. psycholog prowadzący terapię małżeńską może być świadkiem w postępowaniu rozwodowym, lecz może odmówić odpowiedzi na pytania, które mogłyby naruszać jego tajemnicę zawodową;
2. ani sąd ani sami małżonkowie nie mogą w postępowaniu rozwodowym zwolnić go z zachowania tajemnicy zawodowej;
3. psycholog zwolniony jest z zachowania tajemnicy w sytuacji poważnego zagrożenia zdrowia, życia klienta lub innych osób;

Autorzy:

radca prawny Michał Gruchacz

asystent prawnika Karolina Luty

Separacja to sytuacja, w której następuje zupełny rozkład pożycia małżeńskiego. Zgodnie z poglądem orzecznictwa oznacza to „zaprzeczenie istnienia w małżeństwie tych wszystkich cech, które charakteryzują wspólne pożycie, a w szczególności łączności duchowej, fizycznej i gospodarczej”. Należy odróżnić przy tym separację faktyczną od separacji prawnej.

Separacja faktyczna dotyczy sytuacji, w której małżonkowie nie prowadzą wspólnego gospodarstwa domowego. Żyją osobno, pozostając w dalszym ciągu małżeństwem.

Separacja prawna natomiast to sytuacja, w której zniesienie majątkowych i niemajątkowych praw oraz obowiązków małżonków następuje na mocy orzeczenia sądu.

Separacja faktyczna

Małżonkowie rozstają się, ale ich prawa i obowiązki, wynikające z zawarcia małżeństwa, nie zmieniają się. Mówi się, że ten rodzaj separacji nie pociąga za sobą żadnych skutków. Czy na pewno tak jest?

Skutki separacji faktycznej

Separacja faktyczna nie zmienia nic pod względem prawnym, ale może przynosić problemy praktyczne. Skutki separacji faktycznej są tożsame z tymi, jakie niesie za sobą małżeństwo w rozłączeniu.

Głównym problemem – o ile małżonkowie nie podpisali tzw. intercyzy (tzn. nie ustanowili rozdzielności majątkowej) – jest istniejąca wspólność majątkowa, która powoduje solidarną odpowiedzialność wobec wierzycieli. Wobec tego, gdy jeden z małżonków zadłuży się podczas trwania separacji faktycznej, wierzyciele będą mogli próbować zaspokoić się także z majątku wspólnego małżonków lub nawet majątku osobistego drugiego małżonka.

Posiadanie wspólnego majątku powoduje, że oboje małżonkowie mają do niego dostęp. Jeśli jest to np. wspólny dom, każdy z małżonków może z niego dowolnie korzystać. Należy przy tym pamiętać, że pozostając w separacji faktycznej i zamieszkując we wspólnym domu, nadal należy ponosić na niego nakłady. Nawet jeśli separacja trwa kilkanaście lat, stale zwiększamy wartość składnika majątku wspólnego. Rozliczenie poniesionych kosztów jest konieczne, ale z reguły bywa trudne z powodu ich udokumentowania.

Problemy może powodować też brak uregulowania kwestii, dotyczących opieki nad małoletnimi dziećmi. Dopóki kontakty z dziećmi nie zostaną uregulowane, mogą odbywać się bez ograniczeń, często powodując dezorganizację zarówno w życiu dzieci jak i małżonków.

Dodatkowo nie można żądać zasądzenia alimentów na dzieci. Dochodzenie od małżonka zwrotu kosztów utrzymania małoletnich dzieci w tej sytuacji jest znacznie trudniejsze niż w przypadku separacji orzeczonej przez sąd.

Separacja prawna

Jak wspomniano powyżej, sądowe orzeczenie separacji znosi prawa i obowiązki małżonków, zarówno w sferze majątkowej, jak i niemajątkowej. Separacja prawna jest potwierdzeniem rozkładu pożycia małżeńskiego w sposób zupełny, ale nie trwały – separacja jest rozwiązaniem co do zasady „czasowym”, gdyż przepisy regulujące instytucję separacji przewidują możliwość jej zniesienia.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy, jednym z celów separacji jest umożliwienie małżonkom przemyślenia celowości definitywnego rozejścia się i ewentualnego powrotu do wspólnego pożycia, co się łączy ze zniesieniem separacji (vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2012 r. I UZP 8/11).

Skutki orzeczenia separacji

Orzeczenie separacji przez sąd powoduje wprawdzie skutki prawne tożsame z rozwiązaniem małżeństwa przez rozwód, jednakże z pewnymi odmiennościami.

Przede wszystkim poprzez orzeczenie separacji przez sąd pomiędzy małżonkami powstaje rozdzielność majątkowa.

Ponadto orzeczenie o separacji reguluje kwestie związane z funkcjonowaniem małżeństwa podczas trwania separacji, dotyczące: winy rozkładu pożycia, władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem, podziału majątku, czy też wspólnego zamieszkiwania małżonków.

Dodatkowo, jeżeli wymagają tego względy słuszności, małżonkowie pozostający w separacji, mimo zniesienia obowiązków małżeńskich, obowiązani są do wzajemnej pomocy, np. z uwagi na stan zdrowia jednego z nich.

Kolejnym skutkiem prawnym separacji jest możliwość dochodzenia alimentów na rzecz drugiego małżonka. W takiej sytuacji obowiązek alimentacyjny jest nawet silniejszy, niż po rozwodzie.

Skutkiem separacji jest także odsunięcie małżonków od ustawowego dziedziczenia po sobie.

Co więcej, uchylone zostaje domniemanie, że dziecko urodzone podczas separacji jest dzieckiem męża.

Należy również wiedzieć, że wzmianka o separacji zostaje wpisana w akcie małżeństwa. Małżonkowie, pozostający w separacji, nie mogą zawrzeć innego małżeństwa.

Autorzy:

radca prawny Michał Gruchacz

mgr Karolina Luty

Zgodnie z art. 659 ust. 1 Kodeksu Cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Coraz częściej możemy spotkać się z nieuczciwością najemców. Zaleganie ze spłatą czynszu, mediów, niereagowanie na wezwania do uregulowania zaległości, zajmowanie mieszkania mimo braku tytułu prawnego. Funkcjonujące w Polsce przepisy stawiają na ochronę praw lokatorów bez względu na ich intencje. Jak zatem zabezpieczyć swoje interesy przed nieuczciwym najemcą?

Najem okazjonalny

Najbezpieczniej jest zawrzeć umowę najmu okazjonalnego, która niestety w praktyce stosowana jest bardzo rzadko.

Najem okazjonalny jest szczególnym rodzajem najmu nieruchomości mieszkaniowej, który gwarantuje właścicielowi lokalu skuteczniejszą ochronę jego własności. Ściśle mówiąc, właściciel lokalu będzie mógł łatwiej i szybciej pozbyć się niechcianego lokatora. Należy przy tym zaznaczyć, że najem okazjonalny dotyczy tylko nieruchomości mieszkaniowych, w związku z tym właściciel lokalu usługowego nie będzie mógł skorzystać z tego rozwiązania. Ponadto, umowy najmu okazjonalnego mogą zawierać jedynie osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali.

Umowa najmu okazjonalnego musi być zawarta na czas określony, nie dłuższy jednak niż 10 lat.

Procedura zawarcia umowy najmu okazjonalnego

Rzadkość stosowania tego rodzaju najmu może wiązać się z jego bardziej złożoną procedurą. Proces ten jest bardziej sformalizowany, niż w przypadku zwykłego najmu i samo zawarcie umowy nie wystarczy. Poza zawarciem umowy, najemca powinien wskazać lokal mieszkalny, do którego przeprowadzi się w przypadku rozwiązania umowy lub jej wygaśnięcia. Konieczne jest także uzyskanie oświadczenia właściciela mieszkania, który w razie takiej konieczności, wyrazi zgodę na zamieszkanie najemcy.  Najemca musi udać się z tym oświadczeniem oraz umową najmu do notariusza celem sporządzenia swojego oświadczenia w formie aktu notarialnego o dobrowolnym poddaniu egzekucji, w którym najemca zobowiązuje się do opróżnienia i wydania lokalu w terminie wyznaczonym w żądaniu egzekucyjnym.

Co jeśli najemca po podpisaniu umowy nie uda się do notariusza?

W takiej sytuacji podpisana umowa będzie ważna, ale będzie zwykłą umową najmu i w razie ewentualnej eksmisji będziemy zmuszeni przejść przez cały proces tak, jak w przypadku zwykłej umowy najmu. Dlatego lepiej jest się udać razem z najemcą do notariusza, aby  mieć pewność, że wszystkie formalności zostały dopełnione i zawarta umowa jest umową najmu okazjonalnego.

Wypowiedzenie umowy najmu okazjonalnego

Wypowiedzenie umowy najmu okazjonalnego może nastąpić z tych samych przyczyn co przy najmie zwykłym. Dodatkowo, gdy najemca utraci możliwość zamieszkania we wskazanym przez niego lokalu, a w ciągu 21 dni nie wskaże innego lokalu oraz nie przedłoży oświadczenia właściciela tego lokalu o jego zgodzie na zamieszkanie tam najemcy, wynajmujący może wypowiedzieć umowę  z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia.

Jak eksmitować nieuczciwego najemcę?

W przypadku zawarcia umowy najmu okazjonalnego eksmisja jest dość prosta i szybka. Gdy po wypowiedzeniu bądź rozwiązaniu umowy najemca nie chce opuścić mieszkania, wynajmujący w pierwszej kolejności doręcza najemcy żądanie opróżnienia lokalu w określonym terminie. Termin ten nie może być dłuższy niż 7 dni. Gdy żądanie to nie przyniosło skutku, właściciel składa do sądu wniosek o nadanie klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu, w którym najemca poddał się egzekucji. Po uzyskaniu klauzuli wykonalności, właściciel może wystąpić do komornika o przeprowadzenie egzekucji.

Co zrobić gdy zawarliśmy zwykłą umowę najmu, a lokator po rozwiązaniu umowy nie chce opuścić naszego mieszkania?

W tym wypadku jedynym wyjściem jest wystąpienie do sądu z pozwem o eksmisję, co jest bardzo czasochłonne i wymaga wiele cierpliwości. Ponadto, sprawa się komplikuje, gdy lokator nie ma możliwości przeprowadzenia się do innego lokalu, do którego przysługuje mu tytuł prawny. Wówczas gmina musi wskazać lokal socjalny, w którym zamieszka eksmitowany lokator, co dodatkowo wydłuża ten proces.

Przepisy covidowe, a eksmisja

Ustawą covidową został wprowadzony zakaz eksmisji lokatorów w trakcie trwania pandemii i przez 90 dni od jej zakończenia. W tym okresie, mimo posiadania prawomocnego orzeczenia sądu, czy też aktu notarialnego z klauzulą wykonalności, eksmisja będzie praktycznie niemożliwa – z wyjątkiem osób stosujących przemoc w rodzinie.

Praktyka pokazuje, że zawierane umowy najmu nie zabezpieczają odpowiednio interesów stron. Jest to wynikiem zbyt „luźnego” podejścia właścicieli do ich sporządzenia. Warto jednak wziąć pod uwagę porady prawne i w każdym wypadku udać się do prawnika celem zasięgnięcia opinii i wskazówek dotyczących najmu oraz sporządzenia umowy, która realnie zabezpieczy nasze interesy, jednocześnie wykluczając przyszłe nieścisłości związane z niepoprawnie sporządzoną umową.

Autorzy:

radca prawny Michał Gruchacz

asystent prawnika Karolina Luty

Ustawa z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30 wchodzi w życie w dwóch etapach:

Pierwszy etap

Pierwszy etap już obowiązuje: 31.07.2021r. zaczął działać nowy podmiot – Deweloperski Fundusz Gwarancyjny, zabezpieczający środki nabywcy zgromadzone na mieszkaniowych rachunkach powierniczych (zwane dalej MRP).

(w zakresie art. 46, art. 47, art. 48 ust. 6, art. 72 pkt 1, art. 81 Ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30)

Drugi etap

Drugi etap wejścia w życie ustawy to dzień 1 lipca 2022 r., kiedy to jej zapisy zaczną w pełni obowiązywać deweloperów, banki i pozostałe podmioty działające na rynku nieruchomości, co oznaczać będzie, iż nieruchomości sprzedane po tej dacie, będą już musiały być realizowane zgodnie z nową ustawą deweloperską.

Czy wejście w życie ustawy oznacza, że rozpoczęte inwestycje będą od razu podlegać zmianom w niej zawartym?

Inwestycje rozpoczęte przed jej wejściem w życie, podlegać będą obecnym przepisom jeszcze przez 2 lata, czyli do dnia 30.06.2024r. W praktyce wygląda to tak, że jeżeli deweloper sprzeda chociażby jeden lokal mieszkalny przed 1 lipca 2022 r., wówczas ma 2 lata na dokończenie inwestycji według starej ustawy, jednak jeżeli deweloperowi pozostanie na sprzedaż choćby ostatni lokal po upłynięciu wspomnianego okresu przejściowego, taka umowa deweloperska będzie już tworzona według nowych przepisów.

 (art. 76, art. 81 Ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30)

Szerokie spektrum, czyli jakie umowy obejmuje nowa ustawa?

Warto wspomnieć, iż nowa ustawa obejmuje swoim zakresem wszystkie umowy, zawierane pomiędzy deweloperem a nabywcą, w których deweloper zobowiązuje się do wybudowania lokalu mieszkalnego (domu). Taki sam zakres regulacji będzie stosowany do umów dotyczących lokali użytkowych, np. garaży, jeżeli będą zawierane łącznie z umową deweloperską.

(art. 2 Ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30)

Co nowego w pierwszym etapie? Zmiany w umowie deweloperskiej

W pierwszym etapie wejścia w życie nowej ustawy, utworzony został Deweloperski Fundusz Gwarancyjny. Obsługiwany jest on przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny i zastąpił dotychczasowe formy ochrony środków nabywcy, którymi były otwarte MRP z gwarancją bankową oraz ubezpieczeniową.

Jego zaletą w porównaniu do poprzedniego rozwiązania jest to, iż zapewnia bezpieczeństwo funduszom nabywcy przeznaczonym na zakup mieszkania. W przypadku upadłości dewelopera lub banku, który prowadzi MRP, albo znaczących wad mieszkania, klient może odzyskać zainwestowane pieniądze z Funduszu.

Co nowego w drugim etapie? Zmiany w umowie deweloperskiej, które zaczną obowiązywać w przyszłym roku

Oprócz utworzenia Deweloperskiego Funduszu Gwarancyjnego, ustawa wprowadza także inne nowości, które zaczną obowiązywać od 01.07.2022r.:

1.Uregulowanie umowy rezerwacyjnej

• opłata rezerwacyjna nie będzie mogła przekraczać 1% ceny nieruchomości,
• w przypadku zawarcia umowy deweloperskiej, kwota ta zostanie zaliczona na poczet ceny mieszkania i trafi na MRP,
• jeśli bank nie udzieli klientowi kredytu, to odzyska on wpłacone pieniądze,
• gdyby deweloper w trakcie rezerwacji zawarł z inną osobą umowę dotyczącą zarezerwowanego lokalu, będzie musiał zwrócić rezerwującemu wpłaconą przez niego opłatę rezerwacyjną w podwójnej wysokości,
• jeśli klient się rozmyśli, wówczas straci wpłaconą sumę.

(art. 29-34 Ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30)

2.Nowe możliwości odstąpienia od umowy

Nabywca ma prawo odstąpić od umowy:

• jeżeli deweloper uznał wadę istotną w protokole odbioru, a następnie jej nie usunął (ma na to 3 szanse),
• jeżeli deweloper nie uznał wady istotnej w protokole odbioru – nabywca ma prawo zwrócić się do rzeczoznawcy budowlanego o opinię potwierdzającą istnienie wady

3.Eliminowanie wad nieistotnych

Wprowadzono też procedurę eliminowania wad nieistotnych przez dewelopera. W wypadku nieusunięcia uznanej w protokole odbioru wady nieistotnej przez dewelopera (ma na to 3 szanse), nabywca będzie mógł ją usunąć na koszt dewelopera.

(art. 43-45 Ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30)

4. Kontrola dewelopera

Zwiększony został też nadzór banku prowadzącego MRP nad wydatkowaniem środków przez dewelopera, mianowicie harmonogram płatności został powiązany z harmonogramem budowy. Nabywca będzie płacił jedynie za ukończony etap budowy, zaś ostatnia transza płatności do dewelopera dokona się po przeniesieniu przez dewelopera własności lokalu mieszkalnego na konsumenta, na podstawie zawartego aktu notarialnego.

(art. 8, art. 15-19 Ustawy z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30)

Podsumowanie

Zmiany w ustawodawstwie dotyczącym umów deweloperskich są krokiem naprzód ku uporządkowaniu wszystkich praw i obowiązków, którym podlega deweloper. Jednocześnie zmierzają do zapewnienia skutecznej ochrony interesów nabywców nieruchomości na rynku pierwotnym, który to już dostosowuje swoją działalność do nowych zasad.

Źródła:

Ustawa z dnia 20 maja 2021 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz Deweloperskim Funduszu Gwarancyjnym Dz.U.2021.1177 z dnia 2021.06.30: art. 46, art. 47, art. 48 ust. 6, art. 72 pkt 1, art. 81, art. 2, art. 76, art. 29-34, art. 43-45, art. 8, art. 15-19.

Autorzy:

radca prawny Małgorzata Grudniewska – Wierzchoń

radca prawny Michał Gruchacz

W ostatnim czasie branża fotowoltaiczna rozwija się coraz prężniej. Firmy fotowoltaiczne poszukują terenów, które mogą wydzierżawić pod elektrownię fotowoltaiczną. Grunty te coraz chętniej wydzierżawiają rolnicy – często są to słabej klasy gleby uprawne.

Dzisiaj postaram się zwrócić uwagę na kilka wybranych elementów umowy dzierżawy gruntu pod fotowoltaikę, na które warto baczyć przed podpisaniem umowy.

Moc instalacji fotowoltaicznej

Jedną z podstawowych informacji o funkcjonowaniu instalacji fotowoltaicznej jest jej moc, określona w jednostce kWp. Przez zapis kWp należy rozumieć wyrażoną w kilowatach szczytową moc instalacji w tzw. Standardowych Warunkach Pracy.

Umowa o dzierżawę gruntu pod fotowoltaikę

Ponadto warto prześledzić postanowienia umowy, regulujące prawa i obowiązki obu stron umowy oraz zapisy mówiące o sytuacjach, w których następuję rozwiązanie (wygaśnięcie) umowy.

Wysokość, sposób i termin płatności czynszu przy dzierżawie gruntu pod fotowoltaikę

Kolejną bardzo ważną kwestią jest sposób obliczenia czynszu oraz termin płatności czynszu. Co do zasady umowa dzierżawy podzielona jest na trzy okresy. Pierwszy obejmuje okres od dnia zawarcia umowy dzierżawy pod elektrownię fotowoltaiczną do dnia rozpoczęcia budowy elektrowni fotowoltaicznej. Drugi okres rozpoczyna się od dnia rozpoczęcia budowy a kończy się w momencie uruchomienia instalacji. Trzeci okres to czas właściwego (efektywnego) korzystania z instalacji. Wysokość czynszu w tych okresach jest zazwyczaj zróżnicowana i osiąga pełną wysokość dopiero w ostatnim okresie.

W praktyce istotnym postanowieniem umownym dla wydzierżawiającego grunty może być przyznanie dzierżawcy prawa do samodzielnego decydowania o określeniu przedmiotu (obszaru gruntu) dzierżawy, na którym wybudowana będzie elektrownia fotowoltaiczna. Gdy w umowie dzierżawy znajduje się taki zapis to wpływa on bezpośrednio na wysokość czynszu dzierżawnego, którego wysokość zależna jest przecież od obszaru dzierżawy. Należy zwrócić uwagę również na to, że po takim „doprecyzowaniu” obszaru dzierżawy mogą powstać tzw. „paski gruntu” de facto wyłączone z użytku.

Powyżej opisane kwestie to tylko niewielka cześć postanowień umownych dzierżawy gruntu pod elektrownię fotowoltaiczną, na które zwracamy uwagę klientom, zgłaszającym się do naszej kancelarii w celu przeanalizowania takiej lub podobnej umowy. Aby rozwiać wszelkie wątpliwości i uniknąć negatywnych konsekwencji w przyszłości, przez podpisaniem umowy warto skonsultować jej treść z prawnikiem specjalizującym się w danej materii i sięgnąć np. po porady prawne online.

Pozdrawiam

radca prawny

Michał Gruchacz